Twój koszyk jest pusty. Dodaj produkty i rozpocznij zakupy.
Wygląda na to, że JavaScript jest wyłączony w twojej przeglądarce. Musisz mieć uruchomioną obsługę JavaScript w przeglądarce, żeby korzystać z tej witryny.
Depresja to zespół zaburzeń nastroju (zaburzenie afektywne) i aktywności trwające przez długi czas, którego niezwykle obciążający charakter prowadzi do upośledzenia funkcjonowania chorego w codziennym życiu. W przeciwieństwie do krótkotrwałych epizodów przygnębienia, depresja trwająca wiele miesięcy może powoli wyniszczać organizm odczuwaniem smutku i brakiem najmniejszych chęci do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym. Ze względu na charakter tej choroby, chorzy wymagają indywidualnego podejścia.
Specjaliści wyróżniają dwie główne grupy czynników przyczyniających się do rozwoju depresji:
Wielokrotnie epizody lub zespół depresyjny pojawiają się w przebiegu innych jednostek chorobowych. Medycyna często wskazuje na obecność wyraźnego obniżenia nastroju m.in. w trakcie problemów z odżywianiem, podczas nerwic czy zaburzeń o podłożu psychotycznym, a także jako efekt nadużywania niektórych substancji o działaniu psychoaktywnym bądź środków farmakologicznych.
Depresję można podzielić ze względu na wyżej wspomniane przyczyny. Określenie rodzaju depresji znacznie ułatwia zaplanowanie właściwego leczenia, np. podjąć właściwą decyzję w kwestii wprowadzenia farmakoterapii.
To najczęściej występujący i zarazem najcięższy typ depresji. W większości przypadków objawia się jako choroba afektywna:
Psychogenna postać depresji jest manifestem organizmu na przeżyte doświadczenia oraz ogrom trudnych do zrozumienia emocji. Urazy psychiczne, traumatyczne wydarzenia, nieprzyjemne wydarzenia, nadmiernie stresujące i angażujące mentalnie sytuacje mogą doprowadzić do rozwoju zaburzeń depresyjnych. Forma psychogenna najczęściej wiązana jest z:
W tym przypadku epizody lub trwale utrzymujące się stany depresyjne są następstwem wyniszczającego procesu chorobowego. Problemy somatyczne mogą wywoływać zaburzenia nastroju i emocji, które doprowadzają do wyraźnego upośledzenia kondycji zdrowia psychospołecznego. Większość odnotowywanych przypadków depresji somatogennej wiąże się z obecnością nowotworów, choroby Parkinsona, choroby Alzheimera, stwardnienia rozsianego, guzów mózgu, niektórych stanów pourazowych, zaburzeń hormonalnych, a także alkoholizmu i narkomanii.
Często nazywana depresją bez depresji. Charakteryzuje się stanem ciągłego zmęczenia, zaburzeń snu, poczucia ciągłego bólu o niemożliwej do określenia przyczynie, ale bez wyraźnego obniżenia nastroju. W praktyce wyróżnia się pięć podstawowych „masek” depresji:
Czym charakteryzuje się pacjent z depresją maskowaną? Jego dolegliwości nie znajdują odbicia w stanie somatycznym, chory nie reaguje na działanie leków przeciwbólowych, objawy nasilają się w porze porannej, a w rodzinie można potwierdzić przypadki zdiagnozowanej depresji. W większości przypadków na pierwszym planie pojawia się jedna z „masek”, która skutecznie skryje głębsze podłoże występujących objawów.
To krótkotrwała forma obniżenia nastroju, która występuje u większości kobiet. Poporodowa postać depresji przypada najczęściej do 5. dnia po porodzie i stanowi efekt licznych zmian hormonalnych, które niezwykle gwałtownie oddziałują na organizm matki. W jej przypadku nie ma potrzeby sięgania po środki farmakologiczne, psychoterapia zwykle stanowi wystarczającą pomoc. Zdarza się jednak, że stan obniżenia nastroju się wydłuża i wtedy możemy mieć do czynienia z depresją poporodową. Oprócz objawów podobnych do tych występujących podczas innych odmian depresji pojawiają się obawy związane z relacją matka–dziecko, np. poczucie winy, że jest się złą matką, zamartwianie się zdrowiem dziecka. W przypadku tego rodzaju depresji trzeba zwrócić się o pomoc do psychologa lub psychiatry.
Seasonal Affective Disorder, czyli sezonowe zaburzenia afektywne, to objawy pojawiające się późną jesienią lub zimą. Skrócenie dnia wyzwala symptomy depresyjne. Sezonowa depresja trwa nie dłużej niż 5 tygodni. Najczęściej można ją rozpoznać po zwiększonej senności, spadku energii oraz zwiększonym apetycie (zwłaszcza na węglowodany).
Wszystkie rodzaje depresji charakteryzują się występowaniem podobnego zespołu objawów, które zazwyczaj różnią się momentem pojawienia się i intensywnością nasilenia. Lekarze wyróżniają dwie grupy objawów – podstawowe i wtórne.
Specjaliści wyróżniają specyficzny stan określany mianem dużej depresji, który polega na występowaniu co najmniej 5 spośród poniżej podanych objawów. Symptomy te muszą utrzymywać się przez prawie cały dzień w ciągu co najmniej 2 tygodni. Są to:
Depresja jest chorobą wymagającą złożonego leczenia. W dużej mierze wykorzystuje się farmakoterapię. Środki przeciwdepresyjne przeciwdziałają obniżonemu samopoczuciu, oraz starają się ograniczyć stan długotrwałego napięcia nerwowego. Wskazuje się, że leczenie farmakologiczne przynosi poprawę w około 60% przypadków. Warto jednak pamiętać, że leki zaliczane do grona antydepresantów mają obciążające działanie na organizm i sferę psychiczną. Lekarz powinien precyzyjnie dobrać dawkę do aktualnego stanu pacjenta oraz wziąć pod uwagę jego wrażliwość emocjonalną, która może zostać wystawiona na próbę podczas zmian nastroju wynikających z wprowadzenia leku.
Równie dużą skuteczność zapewnia psychoterapia. Kilkanaście tygodni indywidualnych sesji z terapeutą specjalizującym się w przypadkach depresji może okazać się znaczącą pomocą, zwłaszcza dla osób z problemami natury psychogennej. Sesje terapeutyczne umożliwiają przepracowanie trudnych emocji, omówienie niewygodnych tematów oraz zrozumienie własnego gniewu i bólu, jakie doprowadziły do tak skrajnego stanu. Psychoterapeuta ułatwi choremu odzyskanie właściwej równowagi emocjonalnej oraz pozwoli na wypracowanie poczucia stabilności, ułatwiając pacjentowi powrót do funkcjonowania w życiu społecznym.
Depresja podobnie jak każda inna choroba wymaga szybkiej interwencji i wczesnego rozpoznania, dlatego pojawienie się nawet najmniejszych objawów lub sygnałów wskazujących na problemy z emocjami i nastrojem należy potraktować poważnie.
W czasie depresji istotną rolę odgrywa drugi człowiek, zaufana osoba oraz zwyczajne poczucie obecności kogoś obok, kto będzie zdolny nie tylko wysłuchać chorego, ale i zaopiekować się w nim w bardziej skrajnych przypadkach (np. dużych spowolnień psychoruchowych i izolacji społecznej). Rozmowa i obserwacja pozwalają wysnuć wiele teorii, ale najlepiej rozwiać własne wątpliwości i zdecydować się na konsultację u psychoterapeuty, który bezpośrednio konfrontuje się z występującymi objawami.
Centra kryzysowe lub kliniki zdrowia psychicznego oferują kompleksowe leczenie zaburzeń o charakterze depresyjnym, co stanowi jeden z elementów rehabilitacji psychofizycznej oraz przywrócenia jednostce prawidłowego poczucia własnej pozycji w społeczeństwie.
Dzięki odpowiednim działaniom z zakresu szerzenia oświaty zdrowotnej i zdrowia publicznego zwiększa się szansa na wzrost aktualnego stanu wiedzy o depresji, a także o sposobach jej samodzielnego rozpoznawania czy udzielania pomocy w krytycznych momentach. Globalne i krajowe akcje promocyjne, warsztaty oraz wolontariaty ułatwiają przeciwdziałanie stygmatyzacji osób chorych na depresję.
"An Inventory for Measuring Depression"https://jamanetwork.com/journals/jamapsychiatry/article-abstract/487993
"A Self-Rating Depression Scale"https://jamanetwork.com/journals/jamapsychiatry/article-abstract/488696
"Detection of Postnatal Depression: Development of the 10-item Edinburgh Postnatal Depression Scale"https://www.cambridge.org/core/journals/the-british-journal-of-psychiatry/article/detection-of-postnatal-depression/E18BC62858DBF2640C33DCC8B572F02A
"Depresja – objawy, przyczyny i leczenie"https://www.medicover.pl/o-zdrowiu/depresja-objawy-przyczyny-i-leczenie,84,n,192
Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Regulaminem serwisu. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce lub konfiguracji usługi (Polityka cookies).