Twój koszyk jest pusty. Dodaj produkty i rozpocznij zakupy.
Wygląda na to, że JavaScript jest wyłączony w twojej przeglądarce. Musisz mieć uruchomioną obsługę JavaScript w przeglądarce, żeby korzystać z tej witryny.
Łuszczyca to choroba przewlekła i zapalna, która charakteryzuje się specyficznymi zmianami chorobowymi na skórze. Zmiany te występują jako skutek nieprawidłowego oraz nadmiernego rogowacenia naskórka. Częstym czynnikiem występowania choroby są uwarunkowania genetyczne. W Polsce zachorowalność na łuszczycę obserwuje się u 2% ogółu populacji. Podobnie statystyka wygląda na obszarze Europy oraz Stanów Zjednoczonych, natomiast w przypadku populacji zamieszkującej Azję oraz Afrykę – choroba obserwowana jest rzadziej.
Spis treści:
Łuszczyca to choroba skóry. Ale zdarza się, że jej objawy obserwowane są również w przypadku paznokci, przy czym zmiany na paznokciach mogą towarzyszyć występującym zmianom skórnym, bądź występować samodzielnie. W niektórych przypadkach może ona objąć również stawy, lecz są to jedyne narządy wewnętrzne, jakie mogą zostać zaatakowane.
Łuszczyca, mimo że jest chorobą przewlekłą i nawracającą, nie jest chorobą zakaźną. Zmiany skórne u pacjentów są często widoczne, a choroba atakuje zazwyczaj określone miejsca.
Łuszczyca atakuje:
Pomimo że na łuszczycę ludzie chorują już od wielu lat, to nadal nie wyjaśniono jednoznacznie przyczyn występowania choroby. Wskazuje się jednak, że duże znaczenie ma podłoże genetyczne, w którym zaobserwowano polimorfizm w obrębie genu HLA-Cw6. Drugą ze wskazywanych przyczyn jest podłoże immunologiczne.
W tym przypadku duże znaczenie odgrywają komórki Langerhansa, które zlokalizowane są w naskórku, a także limfocyty grasicozależne, limfocyty T, a w szczególności ich subpopulacja Th1 oraz Th17. Nie bez znaczenia sa również czynniki środowiskowe – infekcje przebyte w przeszłości, urazy, stres, farmakoterapia.
Objawy łuszczycy jakie obserwowane są w obrębie skóry w fazie aktywności choroby są charakterystyczne. Szczególnie w pierwszej kolejności obserwuje się tzw. wykwit pierwotny, który wyglądem przypomina grudkę o zabarwieniu czerwonobrunatnym. Grudka ta jest wyraźnie widoczna na tle zdrowej skóry, a jej powierzchnia jest drobnopłatowa, złuszczająca się.
Zmiany o charakterze pojedynczych grudek oraz wykwitów o średnicy około 1 do 2 cm obserwowane są w ramach wczesnych zmian. Złuszczenie naskórka w obrębie wykwitu pierwotnego, zdrapanie charakterystycznych łusek zmienia wygląd skóry chorego, która staje się błyszcząca oraz gładka. Stan ten nazywany jest objawem świecy stearynowej.
Kolejnym charakterystycznym objawem jest tzw. objaw Auspitza. Skóra jest wrażliwa, a jej potarcie powoduje uszkodzenie naczyń krwionośnych i kropelkowate krwawienie w miejscu, w którym zdrapane zostały łuski.
W przebiegu procesu chorobowego obserwuje się również tzw. objaw ostatniej łuski, polegający na stopniowym złuszczaniu i usuwaniu kolejnych łusek, pod którymi obserwowana jest skóra gładka i różowa. Jest to etap przejściowy, poprzedzający wystąpienie objawu świecy stearynowej.
Objaw Kobnera jest stanem, charakterystycznym w aktywnej postaci łuszczycy. Zjawisko opisane zostało po raz pierwszy w roku 1872 przez Heinricha Kobnera. Polega ono na tym, że przy aktywnej postaci choroby po urazie skóry spowodowanym np. zadrapaniem, cięciem chirurgicznym, przekłuciem płatka ucha itp po upływie od 6 do 12 dni, rozwijają się charakterystyczne dla łuszczycy zmiany (wzdłuż uszkodzenia).
W objawach łuszczycy, obok charakterystycznych dla poszczególnych etapów zmian chorobowych, bardzo istotny jest także sam przebieg choroby, szczególnie w zakresie ewolucji zmian skórnych oraz lokalizacji tychże zmian. Charakterystyczne zmiany skórne następują kolejno, w ściśle określonych po sobie fazach.
Początkowe zmiany nie są zazwyczaj rozległe, pojawiają się drobne grudki, nie rzadko tak małe jak łepek od szpilki, które łuszcząc się tworzą wykwity skórne, o średnicy około 1-2 cm. Wówczas zmiany obejmują już większe partie skóry, przekształcając się w zmiany duże, o średnicy zazwyczaj kilku centymetrów. Srebrzyste łuski, które pokrywają te zmiany z czasem zamieniają się, tworząc zgrubiałe zmiany, o nierównej, chropowatej powierzchni.
Objawy łuszczycy obserwowane są również w niektórych przypadkach także w obrębie owłosionej skóry głowy. Wówczas mówi się o tzw. koronie łuszczycowej, która charakteryzuje się zmianami w postaci grudek oraz srebrzystych łusek, o rozległym charakterze. Często zmiany te obserwowane są także poniżej linii włosów, występują na skórze czoła. Wówczas tworzy się charakterystyczna opaska, zwana koroną.
Włosy są niezmienione, a często obserwuje się, że u chorych włosy są zdrowe i bujne. Dzieje się tak dlatego, że mieszki włosowe są bardzo dobrze odżywione ponieważ naczynia brodawek skóry są rozszerzone.
W łuszczycy, która obejmuje płytki paznokciowe obserwowane są dwa główne typy objawów. Pierwszym z nich jest objaw naparstkowy, w którym charakterystyczne są zgłębienia na powierzchni płytki paznokcia. Drugim, jest tzw. objaw plamy olejowej. Są to żółte przebarwienia obserwowane na powierzchni płytki paznokcia. W rzeczywistości są to zmiany grudki łuszczycowej, występujące pod paznokciem. Pozostałe objawy łuszczycy:
Łuszczyca diagnozowana jest w oparciu o badanie chorego. W obrazie klinicznym stwierdza się przewlekły, nawrotowy przebieg. Badanie wykazuje charakterystyczne zmiany skórne, w tym również wystąpienie objawu świecy stearynowej, objaw Auspitza, objaw Kobnera, objaw ostatniej łuski. W wywiadzie u części pacjentów stwierdza się wystąpienie zachorowań w rodzinie pacjenta. Zmiany skórne występują najczęściej w bardzo charakterystycznych miejscach, takich jak okolice kolan i łokci w przypadku łuszczycy zwykłej, a także owłosionej skóry głowy.
Jako jedną z przyczyn zachorowań na łuszczycę podaje się uwarunkowania genetyczne. Analiza zachorowań w obrębie rodziny wykazała, że łuszczyca występuje często w obrębie rodziny, a najwyższy procent zachorowań zaobserwowano u 70% badanych bliźniąt jednojajowych, u których wskazano na występowanie takich samych zmian łuszczycowych. Podobne, wysokie wskaźniki uzyskano w przypadku analizy przypadków dzieci i rodziców, gdzie prawdopodobieństwo zachorowania dziecka na łuszczycę, gdy oboje rodzice chorują wyniosła aż 70%. Wysokość badanego wskaźnika zdecydowanie malała, gdy tylko jedno z rodziców chorowało na łuszczycę, wówczas wartość prawdopodobieństwa spada z 70 do 30%. Dziedziczenie łuszczycy zatem jest dość wysokie.
Mimo że łuszczyca jest chorobą przewlekłą i zapalną, to należy zaznaczyć, że nie jest to choroba zaraźliwa. Do zakażenia łuszczycą nie dochodzi drogą kropelkową, nie wywołują jej bakterie oraz wirusy unoszące się w powietrzu, lecz u jej podstaw leżą predyspozycje genetyczne. wyróżnia się dwa typy łuszczycy. Typ I, w którym u podstaw zachorowania wskazuje się kwestie dziedziczenia autosomalnego, a w ponad 85% przypadków zachorowań stwierdza się obecność genu HLA Cw-6. Typ ten występuje u osób młodych, a początki choroby obserwowane są do 40 roku życia. Typ II dotyczy chorych, u których choroba została zdiagnozowana między 50 a 70 rokiem życia.
Łuszczycą nie można się zarazić poprzez kontakt z osobą chorą.
Sposób leczenia łuszczycy uzależniony jest przede wszystkim od rodzaju choroby, a także tego, jaką powierzchnię ciała chorego objął proces chorobowy. W przypadku zmian lekkich, przy których powierzchnia uszkodzonego naskórka obejmuje nie więcej niż 25% ogólnej powierzchni ciała, stosuje się leczenie miejscowe. W przypadkach, gdy stopień uszkodzenia naskórka jest większy, wykorzystywane są metody leczenia skojarzonego, w ramach których wykorzystuje się zarówno leczenie ogólnoustrojowe, jak i miejscowe.
W pierwszym etapie leczenia miejscowego podejmowane działania skupiają się przede wszystkim na usunięciu charakterystycznych łusek łuszczycowych, a dopiero w drugiej kolejności leczenie koncentruje się na wyhamowaniu zbyt dużej proliferacji (dzielenia komórek) naskórka. W leczeniu miejscowym wykorzystuje się najczęściej cztery grupy preparatów. Są to:
Obok leczenia miejscowego czasem konieczne jest zastosowanie leczenia ogólnego. W tym przypadku wyróżnia się pięć metod leczenia:
Duże znaczenie dla zmian skórnych charakterystycznych dla łuszczycy, w szczególności częstości nawrotów choroby czy czasu ich trwania, mają czynniki zewnętrzne, związane ze stylem życia chorego. W literaturze medycznej wskazuje się wiele tzw. wyzwalaczy łuszczycy, czyli czynników środowiskowych, mających wpływ na wystąpienie choroby. W wielu publikacjach, w których analizuje się wpływ poszczególnych czynników, na pierwszym miejscu wymieniane są alkohol oraz palenie tytoniu.
Zmiany chorobowe często występują, jako efekt przebytej choroby bakteryjnej bądź wirusowej o ostrym przebiegu. Każda choroba osłabia układ immunologicznego człowieka, a przez to staje się on bardziej podatny na atak innych wirusów, bakterii czy – jak w przypadku łuszczycy, osłabiony układ autoimmunologiczny nie może prawidłowo zwalczyć procesu chorobowego i choroba uaktywnia się.
Duże znaczenie dla wystąpienia rzutu choroby mają również niektóre leki, a największe znaczenie przypisuje się lekom z grup β-blokerów, soli litu, kortykosteroidów oraz leków przeciw malarycznych.
Do wystąpienia objawów choroby mogą się także przyczynić urazy mechaniczne, bądź stres. W tym także urazy mechaniczne związane z drapaniem, mającym na celu usunięcie łuski łuszczycowej.
Objawy choroby podlegają leczeniu miejscowemu, stosowane są maści oraz preparaty, których celem jest przyspieszenie usuwania naskórka objętego chorobą. Jednak trwające nieodpowiednio prowadzone leczenie również może spowodować, że skóra ponownie zostanie objęta procesem chorobowym. Dodatkowo, chorzy na łuszczycę cierpiący również na inne schorzenia skóry, często zmuszeni są do stosowania odpowiednich dla współistniejącego schorzenia leków, które mogą wywoływać zaostrzenia choroby. Leki te charakteryzują się w wielu przypadkach w początkowym etapie stosowania bardzo szybkim ustąpieniem objawów, jednak po ich odstawieniu obserwuje się nawrót dolegliwości.
Nie bez znaczenia pozostają również zaburzenia metaboliczne, wśród których najczęściej wskazuje się hiperlipidemię oraz nietolerancję glutenu. Wśród czynników środowiskowych, można wskazać również dietę.
Dieta w łuszczycy ma ogromne znaczenie. Liczy się zarówno to, co jemy, czyli jakość spożywanych produktów, ale także ich ilość i częstość, odpowiednie nawodnienie organizmu oraz – aktywność fizyczna. Czynniki te odgrywają ogromne znaczenie w procesach metabolicznych w organizmie, a także podczas usuwania toksyn.
Podstawowym zadaniem diety w łuszczycy jest wspomaganie procesów związanych z metabolizmem. W tym celu angażowane są:
Bardzo ważnym aspektem diety jest unikanie produktów, które mogą wywoływać nasilenie objawów choroby, w szczególności żywności wysoko przetworzonej, niektórych rodzajów mięs oraz wędlin (tłustych i czerwonych), alkoholu.
Dieta powinna dostarczać do organizmu niezbędne składniki, które odpowiadają za prawidłowe nawilżenie skóry i poprawiające jej ogólną kondycję.
Podkreślić należy, że dieta nie jest postrzegana w kategoriach krótkotrwałych zmian w czasie nasilenia objawów choroby, lecz określa przyjęte na stałe nawyki żywieniowe.
"Łuszczyca jako przewlekła choroba skóry w kontekście psychologicznym"http://www.luszczycalublin.pl/file/publikacje/3_luszczyca_jako_przewlekla_choroba_skory.pdf
"Łuszczyca błony śluzowej jamy ustnej i narządów płciowych"http://luszczycalublin.pl/file/publikacje/2_luszczyca_blony_sluzowej_jamy_ustnej.pdf
"Psoriasis treatment: traditional therapy"https://ard.bmj.com/content/annrheumdis/64/suppl_2/ii83.full.pdf
Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Regulaminem serwisu. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w Twojej przeglądarce lub konfiguracji usługi (Polityka cookies).
